انسان یک معبد است...

انسان یک معبد است اما از بیرون فقط می توانی دیوارهای این معبد را ببینی. بسیار عجیب است که نه فقط دیگران از بیرون بر تو می نگرند، بلکه تو نیز خودت را از بیرون می بینی! به آیینه می نگری تا چهره ات را پیدا کنی. به چشمان مردم می نگری تا تصویرت را ببینی. به مردم گوش می دهی تا بدانی کیستی – آیا خوبی یا بد. خوش اخلاق هستی یا بد اخلاق. گناهکاری یا بی گناه. به راستی عجیب است، زیرا ما خودمان را از درون نمی شناسیم. نیازی به هیچ آیینه ای نداریم. نیازی نیست که بنظر دیگران متکی باشیم، دیگران نمی توانند در مورد خدای درون چیزی بگویند. در کانون وجود خود بنشین و شروع به تماشا کن تا حیران شوی: بدن تو فقط یک معبد است. خدا در درون توست و هیچ راهی برای یافتن آن از بیرون نیست. نیازی هم نیست که آنرا از بیرون بیابی. وقتی خدای درونت را بیابی، آنرا در دیگران نیز خواهی یافت. در خواهی یافت که آنان نیز معبد هستند و باید خدایی در آنان وجود داشته باشد، زیرا آنان زنده اند و زندگی همان خداست. خدا را در همه جا خواهی یافت. در درختان، در حیوانها. به هرجا بنگری خدا را خواهی دید. هر جا زندگی باشد خدا هم خواهد بود. همه هستی معبد خدا خواهد شد. 

دکترغلامحسین ابراهیمی دینانی